وطن، قصد اقامت ده روزه و اقامت بیش از سی روز (قسمت دوم)

– مسافرى که مى‌خواهد ده روز در محلى بماند، چه از ابتدا قصد داشته باشد و چه نداشته باشد، چنان چه در این ده روز از شهر خارج شود، چنان‌چه در باغات و توابع آن شهر باشد به گونه‌ای که به او مسافر نگویند، باید نماز را کامل بخواند. حتی اگر این توابع دورتر از چهار فرسخ باشد.

– مسافرى که تصمیم ندارد ده روز در جایى بماند یا نمی‌داند که آیا ده روز یا بیش‌تر در جایی می‌ماند، باید نماز را شکسته بخواند.

– کسى که تصمیم دارد ده روز در محلى بماند، اما می‌داند یا احتمال جدی می‌دهد که مانعی پیش می‌آید، باید نماز را شکسته بخواند مگر آن‌که در جهت رفع مانع اقدام جدی کند به گونه‌ای احتمال جدی هم بدهد که بتواند رفع مانع کند، می‌تواند نماز را کامل بخواند اما منعی در شکسته خواندن هم ندارد.

– اگر مسافر قصد کند ده روز در محلى بماند، اگر پیش از خواندن یک نماز چهار رکعتى واجب آن روز از ماندن منصرف شود، یا مردد شود که در آن‌جا بماند یا به جاى دیگر برود، باید نماز را شکسته بخواند ولی بعد از آن باشد، تا هنگامی که در آن‌جا است، باید نماز را تمام بخواند، حتی اگر کمتر از ده روز شود..

– مسافرى که قصد کرده ده روز در محلى بماند، اگر روزه بگیرد و بعد از ظهر از ماندن در آن‌جا منصرف شود، اگر نماز چهار رکعتی نخوانده باشد، باید نمازهایش را شکسته بخواند اما روزه‌اش صحیح است اما روزهای بعد را نمی‌تواند روزه بگیرد.

– مسافرى که قصد کرده ده روز در جایى بماند، اگر در بین اولین نماز چهار رکعتى واجب آن روز، از قصد خود برگردد، چنان‌چه قبل از شروع رکعت سوم است، باید بنشیند و نمازش را دو رکعتی تمام کند.

– در فرض بالا اگر وارد رکوع رکعت سوم شده است، نمازش باطل است و باید آن را شکسته و اعاده کند.

– مسافرى که قصد کرده ده روز در محلى بماند، اگر بیش‌تر از ده روز در آن‌جا بماند، تا وقتى مسافرت نکرده، باید نمازش را تمام بخواند و لازم نیست دوباره قصد ماندن ده روز کند.

ورود به فهرست